Χαρακτηριστικό της κοινωνίας στην οποία ζούμε, είναι ότι πολλές φορές δεν έχει χώρο για τέτοιες διαφορετικές εμπειρίες και σπάνια δίνεται λόγος στους ίδιους τους ανθρώπους να μιλήσουν για το πώς βιώνουν τις καταστάσεις.
Συνήθως όταν μιλάμε για την υγεία και την ασθένεια αναφερόμαστε μόνο στην καθαρά σωματική- βιολογική διάσταση αυτής της κατάστασης, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε την κοινωνική ή συναισθηματική εμπειρία που εμπεριέχουν αυτές. Σπάνια ακούμε στον δημόσιο λόγο ή στις κοινωνικές κουβέντες την οπτική των ανθρώπων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.
Ενώ, από την άλλη, ειδικά τους τελευταίους μήνες, εν όψει της πανδημίας, ακούμε καθημερινά να αναφέρονται όλοι, σα να είναι ειδικοί, στις ευπαθείς ομάδες. Οι μόνοι όμως ειδικοί πάνω στα θέματα που άπτονται των ευπαθών ομάδων είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτές.
Γιατί αυτοί είναι οι μόνοι που γνωρίζουν:
- Πόσο φοβούνται ή όχι για αυτό που συμβαίνει.
- Πως καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν με τις επαγγελματικές και οικογενειακές τους υποχρεώσεις.
- Πως κατάφερναν και πριν την πανδημία να το κάνουν σε έναν κόσμο που και από πριν δεν υπήρξε τόσο «φιλόξενος» για αυτούς.
- Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά τους και με ποιους τρόπους τα ξεπερνάνε.
- Ποια είναι τα προβλήματα τους και ποιες είναι οι λύσεις σε αυτά.
- Πότε οι συμπεριφορές των γύρω τους είναι βοηθητικές και πότε τους αποξενώνουν.
- Ποιες είναι οι ανάγκες τους, οι δυνάμεις τους και οι γνώσεις τους πάνω στα θέματα υγείας τους.
